Het lijkt een banale vraag, maar ik denk dat het vooral een vraag is waar startende ondernemers te weinig bij stilstaan: hebben we visitekaartjes nodig of niet?
Ik zal maar onmiddellijk kleur bekennen: bij Sparkling Arrow hebben we wel degelijk visitekaartjes. Die heeft Elke in allerijl laten drukken toen we uitgenodigd werden voor een ontbijtsessie van BNI en we te horen kregen dat het de bedoeling was dat we elk een paar tiental visitekaartjes meebrachten. Die hadden we dus niet.
Visitekaartjes anno 2020
En zonder die vraag van BNI hadden we er nu waarschijnlijk nog geen. Want laten we wel wezen, het is toch een vreemd verschijnsel. Je ontmoet iemand, slaat een praatje en dan geef je die persoon een kaartje waarop staat wie je bent. Het is allemaal heel erg anno 1950 vind ik. Formeel en gekunsteld. Zelf heb ik de voorbije elf jaar drie keer visitekaartjes laten drukken. Drie verschillende (twee ondernemingen, één adreswijziging), telkens in 500 exemplaren (jawel, het first copy cost-effect), waarvan ik er nog drie keer 460 heb liggen, schat ik.In de eenentwintigste eeuw vragen mensen of ze je telefoonnummer mogen opslaan ‘Wacht, ik zal je een berichtje sturen, dan heb je ineens ook mijn nummer’, voeg ik er dan ogenschijnlijk nonchalant aan toe. En als ik dat niet durf of de gepaste gelegenheid zich niet aandient, zoek ik die persoon de dag zelf nog op op LinkedIn en verstuur een connectieverzoek. Dat durf ik – netwerker van den Aldi – meestal wel.
Een kleurrijke collectie
Een tijd geleden sprak ik met Michel De Coster naar aanleiding van zijn boek People Peppers. Michel is bekend als bassist van De Mens, maar is toch vooral bestuurder geweest in enkele gerenommeerde ICT-bedrijven. En Michel deelt nooit visitekaartjes rond.
‘Ik zal je mijn gegevens mailen’, zegt hij gewoonlijk, wanneer hij kennismaakt met iemand. Zo geeft hij zichzelf het perfecte excuus om mensen die hij heeft ontmoet naderhand een mailtje te sturen om hen te bedanken voor de aangename kennismaking. De brug is gelegd, het ijs is gebroken. Ze hebben Michels gegevens en Michel zelf zit toch maar mooi in de mailbox van die mensen. Terwijl je visitekaartje natuurlijk gewoon in een lade verdwijnt, bij een hele hoop andere mensen die enkel op een duur kartonnetje bestaan. Ik heb intussen een heel kleurrijke collectie van nobele onbekenden, met wie ik na een eerst ontmoeting nooit contact heb gehad.